Hevesle ve heyecanla istediği işi yapan kişiler zamanla yaptığı işten bunalmaya, zevk almamaya, stresli günlere ve sosyal hayatından kopmaya başlıyor. Odağı yalnızca iş olan hayatlar ne yazık ki çok da sağlıklı değil. Peki gerçekten hiç düşündük mü, nedir bunun sırrı? İş hayatından nasıl bu kadar soğuyor ve hiç bir şey yapmak istemeyecek kadar kendimizi kötü hissediyoruz.

İşini sevmeden çalışanlar ya da işi rutin hayatının bir parçası haline gelmiş olan kişilerle karşılaştığımızda; mutsuzluklarını, öfkelerini hissederiz. Tam olarak kişinin ya da kişilerin ne düşündüğünü ve hissettiğini bilmiyor olsak da etrafa yayılan negatif enerji, atmosfere hızla yayılır. Yapmak istediği mesleği yaptığını düşünen, işe koşarak ve gözleri parlayarak gidenler. Varoldukları projelere katma değer sağlayacak fikirler üretmek ister. Eğer çalışılan ortamdan bir kişi bile etrafa negatiflik saçıyorsa, pozitif kişileri etkilemeye başlar. Düşüncelerini dile getiren, fikirlerini ortaya koymak isteyenler; işini sevmeyen ya da önemli görmeyen yöneticilerle karşılaştıklarında, iş hayatının karmaşasını, yoruculuğunu ailesinden ve çevresinden yıllardır duyuyorsa demek iş hayatı böyle diyerek olanları sineye çekmek ister. Yapmak istediği fikirlerin dinlenmemesi, yol gösterilmemesi ya da küçük görülmesi gibi durumlarda yıllar geçtikçe mesleklerine olan hevesleri geçer.

Yıllarca değişmeyen, herhangi bir yeniliğe kapalı olan yöneticiler, kreatif düşüncelerin değerini anlayamazlar.

Mesleğiniz ne olursa olsun yaşanılan durumlardan biri, “Neyle uğraşıyorum ben!” sendromudur. Herkesin böyle bir sendrom yaşamış olması demek, normal bir durum olduğunun göstergesi değildir. İş hayatı, tüm sosyal hayatımızı ve sağlığımı etkileyen en büyük faktörken, düşüncelerimizi, yaşadığımız sıkıntıları ve problemleri dile getirmediğimizde bunalıma daha çok sürüklüyoruz kendimizi ister istemez. Neler hissettiğini dile getiren birileriyle karşılaştığımızda, herkes bu problemleri yaşıyor demek, biranda mutluluk aşılamıyor.

Yaşadığımız problemleri anlatmadığımızda sorunlar gözümüzde git gide büyür, bu duyguları yaşayan tek kişi olduğumuzu düşünebilir ve kendimizi yalnız hissedebiliriz. Yapısı gereği çoğu kişi yaşadığı problemleri dile getirmek yerine, mutlu rolü oynamayı tercih eder. Her şeyin süper gittiğini belirtir. Karşılığında duyduğu sözler pozitifse, sorunları kendi içinde tutmaya devam eder. Çünkü kimse mutsuzluğunun, başarısızlığının görülmesini istemez. Ancak iş hayatı başarılar kadar başarısızlıklarla da doludur. Duyulan pek çok başarı hikayelerin yanı sıra, kat be kat başarısızlıklarla karşılaşmıştır, iş hayatı. Ancak bunları dile getirmeye ve göstermeye geldiğinde çekinir, sıkılır ve kaçarız. Aslında kaçtığımız şey kendi sorunlarımızdır. Zaman geçtikçe omzumuzda taşıyamayacağımızı düşündüğümüz kadar çok yük hissetmeye başlarız. Her şeyden elimizi ayağımızı çekmek ve gitmek ister, hiçbir şeyle uğraşmak istemeyiz. Artık o kadar çok birikmişlik vardır ki, en küçük sorunlar bile gözümüzde büyür ve tadımız kaçar. Neyle uğraşıyorum cümlesini de kurduk mu, yenilik yapma sinyalimiz çoktan gelmiş demektir.

Bana kalırsa kurulan en vurucu cümle “Neyle uğraşıyorum ki ben!“. Karşılaştığım konuşmalarda, yazılarda, videolarda bu cümle beni oldukça derinden etkiliyor. Çünkü hayatın amacı hayatı yaşamak olmalıyken, hayat akıp giderken, ne için yaşadığımız, zamanımızı neye harcadığımız ve buna değip değmediği ölçülmeye çalışıyoruz.

Hayatta para kazanma amacımız ne olursa olsun, meslek ve yapmak istediğimiz işlerin neler olabileceğini iyi karar vermediysek ve kendimizi tanımaya fırsat yaratmadıysak, yıllarca uzman olduğumuz konuların istemediğimiz şeyler olduğunu fark edeceğiz. Ve yorulmuşken yeniden başlamak için takatimizin kalmadığını hisseder, git gite boşluğa sürükleniriz.

En sevdiğim sözlerden biri, hiçbir şey için geç değildir. Alarm sinyalleri henüz çalmadan harekete geçersek, hem iş hem de özel hayatımızı etkilememiş oluruz. İş hayatında mutsuz olan bir kişinin özel hayatında ve sosyal hayatında mutlu olduğunu görmek çok zordur. Dolayısıyla çalışma ortamında sinir bozar, motivasyonu kırar ve sabit fikirliliği ile fark yaratmak isteyen kişileri küstürürsek,  bu kişilere büyük bir saygısızlık ve haksızlık yapmış oluruz. Baskı ve mobbing de yapıyorsak bu kişilerden başarılar beklememiz yanlış olur.

İş hayatı göründüğü kadar tatsız değildir. Halen zamanımız varken biraz kendimizle baş başa kalıp, nelerden hoşlandığımızı, nasıl işler yapmaktan keyif aldığımızı keşfetmeliyiz. Her bir yaşla kendi kararlarımızda değişiklikler olacaktır elbette, ancak sinir ve stressiz bir hayat tercih ediyorsak, mutlaka kendimize zaman ayırmalıyız. Unutmayın, sizi sizden daha çok anlayacak kimse olamaz!